hoe of dat het was, zo’n lange autorit

18 september 2015

Terug van vakkaannntttieieie!

Voordat ik een nieuwe tutorial plaats, eerst een evaluatieverslag van die lange autorit. Zo om me heen waren er meer mensen bezig met hoejedatdandoet. Met kleine kinderen een lange reis maken. Hoe je ervoor zorgt dat je je ‘shit’ een beetje ’together’ houdt.

Ik bespreek gelijk even de tips die ik hier en daar opdeed en de dingen die ik maakte (kussens voor autogordels 1 & 2, ik zie ik zie flesje en de auto opbergzak). Nou, die lange autoreis was goed te doen, eigenlijk.

Voordat we vertrokken wilden we 1. de jongens afmatten en 2. vlak voor het avondeten vertrekken. En toen brak Rafe ’s ochtends de bril van Boaz in twee stukken.

Alsof het niks was.

We moesten 3 keer terug naar de opticien om de boel recht te trekken, dus de vertrektijd kwam aardig in de verdrukking. En het afmatten van de jongens (wij dachten in de trant van zwembad of overdekt speelparadijs) ging hierdoor niet meer. (Voordeel was wel dat je zelf niet zo overprikkeld in de auto stapt). We zijn na de (afhaal)maaltijd vertrokken en hebben ze na een uur rijden een tijd ergens laten spelen. Daarna pyama’s aan en gaan.

Een goede tip vond ik het regelen van ingepakte, kleine cadeautjes. Ik had er behoorlijk veel plezier in om ze te verzamelen. Mag er een standbeeld komen voor de oprichter van Flying Tiger (tip!)? Daar slaagde ik het best. In totaal ging het om: een magisch tekenbord, fietslampjes (alleen overdag te gebruiken), een opblaasbaar nijlpaard (klinkt net zo gek als dat ie eruit ziet trouwens), een Donald Duck, een kartonnen boekje met dierengeluiden, een bal met slierten eraan, 2 ik zie ik zie flesjes (eentje met glitter erin), een grote bal en 2 zachte balletjes in de vorm van vissen (waar ze hopelijk in gingen knijpen en niet mee zouden gooien, zo geschiedde ook gelukkig).

De meegebrachte bal was een regelrechte hit, voor tijdens de pauzes (supertip dus!). En de meegenomen videoschermpjes waren een echte redding, die zou ik als eerste in de tas stoppen als ik jou was.

Wat ik niet zo handig vond: ‘laat ze eten en drinken in de auto, dan is de stop speciaal bedoeld voor bewegen en het kwijt kunnen van hun energie’. Ehm, weleens een autostoeltje gezien na zo’n rit? Lekker broeierig en plakkerig, volgens mij wil je liever een Frans hurktoilet dan zo’n autostoeltje. Nou ja, bijna dan.
Ik vond het geen feest.

En wat echt niet te doen was: ‘zorg ervoor dat je niet hoeft te stoppen om drinken of eten te kopen’. Ik weet niet hoeveel die van jou eten en/of drinken, maar bij vertrek zat ik gigantisch ingebouwd met versnaperingen en het was amper toereikend natuurlijk. Wat een ellende als je je benen en voeten niet kwijt kunt. Dat doen we dus niet meer.
Sowieso werden de jongens iedere stop wakker en wilden ze met frisse zin de auto uit. Dat moment gebruikten wij om nieuw voer aan te slepen. Het was geen probleem, na de stop sliepen ze binnen een mum en ook wel zo relaxed: een ijskoude cola-light in je handen.

We moesten zo’n 1250 kilometer rijden.

We hebben na het eerste uur autorijden een stop gedaan van 1 uur, om 7 uur ’s ochtends een stop van 2 uur. ’s Nachts zijn we iedere 2 uur even gestopt. Overdag probeerden we 1.5 uur te rijden, met stops van een half uur. Dus de formule: tel bij de te rijden uren 1 uur op per kind, tja, dat is wel een heel zuinige.

We probeerden een strak schema los te laten, je gaat al snel doorjakkeren (omdat het nog maar zo’n kort stukje is, omdat je stiekem in je hoofd een bepaald doel vóór een bepaalde tijd hebt gecombineerd, omdat je gewoon zo’n zin hebt om er al te zijn, enz). Maar relaxed blijven en bij tijd en wijle alle activiteiten vanaf de achterbank totaaaal negeren, werkte voor ons het beste.

De gemaakte spullen waren erg fijn. De ik zie ik zie flesjes werden vaak gepakt, de auto-opbergzakken waren heel handig. Vooral doordat de jongens zelf hun drinken konden pakken. Boaz heeft 100 duizend keer zijn bril in het brillenzakje gestopt, wat betekent dat hij ook 100 duizend keer heeft geoefend met een knoopje (fijne motoriek! Hieyaaa!). Rafe kon zelf bij het hoesje voor zijn drinken, maar de rest van de opbergzak was nét iets te ver grijpen. En dat was heel fijn, want hij bleef maar proberen of zijn bontgekleurde kraaghagedis in de opbergzak paste en dat lukte helemaal niet (awwww zielig). Was ie toch maar mooi weer iedere keer 3,5 seconden lang flink bezig.
Het autogordelkussentje voor Boaz zorgde er mooi voor dat zijn hoofd enigszins boven water bleef tijdens het slapen.

Wat minder werkte, was het kussen voor volwassenen. Die moet echt groter, dus dat pas ik nog even aan in het blogje daarover.

En toen waren we er ineens en wat was het fijn:

Cavalaire Sur Mer